De man met de staffordshireterriër en ik hebben al jaren een hondenuitlaatrelatie. Oppervlakkigheid is het kenmerk: soms een hoofdknik, soms een paar woorden. Toch vormt dit soort ontmoetingen een onmisbaar bestanddeel van het cement tussen de bouwstenen van mijn bestaan.
BREKEND NIEUWS. Het gras zal volgend jaar niet, ik herhaal: níet blauw kleuren (laat je niks op de mouw spelden, het geldt tevens voor de andere kant van de heuvel). Het water zal wederom nat zijn. De Waal blijft naar het westen stromen. De menschen zullen als altijd voorttobben, zoals Nescio al eens op de mooiste laatste bladzijde ooit schreef.
Het zoveelste bewegwijzeringsbord in het doolhof der hedendaagse polderlandse beschaving: we mogen het hoge noorden niet langer het hoge noorden noemen. Oké, volgens de makers van de rubriek die met mild edoch typerend NPO-dédain van de naam ’De kritiek van Jan Publiek’ is voorzien, werd het door slechts twee luisteraars van het NOS Radio 1 Journaal geopperd nadat daar de tussentijdse verkiezingen van de nieuwe gemeente Eemsdelta waren beschouwd.
De droom, afgelopen zomer ontstaan: een strandpaviljoen afhuren voor een stuk of honderd gasten, het Kapiteinskoor voor de muzikale omlijsting, met z’n allen hartstochtelijk Ketelbinkie zingen, een grote taart waaruit een Kim Holland-employee in haar werkkostuum op het moment suprême tevoorschijn springt. Niet van dat benauwde. Je wordt maar één keer zeventig.
Opa Robbie werd op 15 november 70 jaar. Ter gelegenheid van het bereiken van die mijlpaal interviewde collega Bert Dijkstra hem uitgebreid. Het verhaal stond zaterdag 14 november in de Telegraaf. U kunt het nu ook hier lezen.
Hij komt, hij komt, die lieve goede Sint. Zondag, op een plek in Amsterdam die geheim wordt gehouden, officieel in verband met de coronabeperkingen. Al trokken Femke en haar volgelingen vast ook in polonaise door de gangen van de Stopera toen dat besluit was genomen.
Waterlandkerkje, of all places. Uitgerekend Waterlandkerkje. Ik voel mij gecastreerd. Nooit meer zal ik op deze plek kunnen doen wat ik vaak en graag deed: Waterlandkerkje model laten staan voor Nederland. Mijn complete oeuvre zal moeten worden herzien.
Door schuldgevoelens geplaagd worden terwijl je door de hoofdstad sjokt: niet iedereen zal daar last van hebben, maar ik wel. De rust van de vroege zondagochtend ervaar ik na de heisa van de zaterdagnacht altijd als een verademing. In pre-coronatijden was het zelfs mijn favoriete 020-moment: de stilte na de storm.
Zie je wel dat ik niet geschikt ben voor de serieuze verslaggeverij. Is er zojuist een keiharde tweekamp om het presidentschap van de Verenigde Staten beslist. En wat doe ik? Ordinair schuddebuiken.
Hè hè, eindelijk kan ik dan ruimte bieden aan de filmnieuwtjes die ondergesneeuwd zijn geraakt in al dat presidentschapsgedoe, coronagepruts en islamistengehannes. Ten eerste is daar natuurlijk het feit dat Barry Atsma is uitverkoren om de hoofdrol te spelen in ‘Humphrey’, een film van cineast en voetballiefhebber Eddy Terstall over het leven van Humphrey Mijnals.
En het is de profeet niet eens. Dat wordt als argument aangevoerd. Maar wat maakt het uit of het de profeet wel of niet is? Al worden er duizend Mohammeds op die spotprent afgebeeld. Het werd her en der gezegd over de cartoon in het klaslokaal van een Rotterdamse docent.
Ja, luister eens, ik was al bondscoach 13.897.217 en viroloog 15.725.901 van dit land. Zo gek is het dus ook weer niet dat ik mij hierbij aan de lezer voorstel als Amerika-deskundige 16.487.004. Heus, ik kan er ook nog wel bij. En mijn werkhok kost de gemeenschap tenminste geen $ 6.500 per dag, zoals dat New Yorkse penthouse van een van mijn collega-experts, genaamd Twan Huys.
