In het Grote Foute Jongens Boek deel 1 is een hoofdstuk gewijd aan de huisdieren die co-auteur Arthur van Amerongen en ik hebben, dan wel hadden. Hier vertel ik Arthur het deerniswekkende verhaal van de kat Charlie, die op oudere leeftijd door mijn vrouw en mij werd geadopteerd. Lees en huiver.
Jaloezie is mij doorgaans vreemd, mijnheer Van Amerongen. Thans, echter, voel ik enige gevoelens van die aard jegens u opborrelen. De Heere is bij het scheppen van de mens in zoverre eerlijk geweest dat Hij bepaalde dat er aan het aardse bestaan van eenieder een einde dient te komen, zonder aanziens der persoons.
Goed, regrippen kan ik nu dus ook. Dat komt ervan in golfloze coronatijden: de uren die je anders op de baan vult, wil je toch zoveel mogelijk in golfsferen doorbrengen.
Dat heb je nu eenmaal met aardbevingen: hoe zwaar en hevig ook, ze zijn tijdelijk. En zo gaat het dus ook met de schokken die Black Lives Matter en aanverwante extreemlinkse bendes op deze planeet veroorzaakten (want dat zijn het: extreemlinkse, anarchistische horden, die de wereld in een chaos willen storten).
Waarheen? Met postume dank aan Mieke Telkamp - akkoord, zij trok het in een iets breder perspectief - is dat de vraag die ik mezelf dezer dagen stel. Nu ik al zo lang niet met vakantie ben geweest, neig ik er zelfs naar om ‘m existentieel te noemen.
