telegraaf column 12 oktober 2019

Twee schoften en een reus op lemen voeten

De situatie is dus als volgt.

In de Verenigde Staten is de macht in handen van een idioot. Ik heb lang getwijfeld of ik hem wel zo moet noemen. Zou hork niet volstaan? Hij doet immers ook wel eens iets goeds. En wat Hillary Clinton ook beweert, hij is door het Amerikaanse volk gekozen. Maar de manier waarop hij de laatste tijd opereert en redeneert, zichzelf nota bene de leider van de vrije wereld noemend, rechtvaardigt voor mij de omschrijving die ik heb gekozen. Ik vraag me zelfs af of hij zich niet onder behandeling moet laten stellen. Soms slaat hij, steeds harder schreeuwend, echt wartaal uit.

telegraaf column 10 oktober 2019

“Wat een kattengejank,” riep de fotografe

Nu ontstaat er ineens heisa over. Omdat ze het in Amsterdam willen introduceren, hetgeen nieuws blijkbaar altijd uitvergroot. Maar elders in het land wordt de azan, de oproep tot het islamitische gebed, allang via luidsprekers gedaan.

Vorig jaar had ik een afspraak in de Utrechtse wijk Lombok. Er stond daar een fotosessie gepland waarin moest worden benadrukt dat ik mij, als volbloed Nederlander, in Nederland bevond. Het leek de fotografe een aardig idee om houtzaagmolen De Ster als locatie te gebruiken. Lekker Hollands toch? Zo’n molen zie je niet in Mekka, om maar eens een plek te noemen. En wat was het eerste dat wij hoorden nadat zij haar spullen had uitgepakt?

De azan, schallend uit de luidsprekers van de Ulu-moskee even verderop.

Allah zus, Allah zo, er was geen godheid dan hij, Mohammed was zijn boodschapper, woorden van die strekking. Niet dat ik ze verstond, want zo’n oproep kan natuurlijk niet in het Nederlands, ben je nou helemaal betoeterd, maar zo luidt de tekst nu eenmaal altijd.

telegraaf column 5 oktober 2019

De baby’s moeten de volwassenen oppeuzelen

Een hoax helaas, dat pleidooi voor het oppeuzelen van baby’s. De vrouw die de overbevolking tijdens een ontmoeting met congresswoman Alexandria Ocasio-Cortez als zo’n groot probleem zag dat we direct moesten beginnen met het consumeren van onze zuigelingen, was geen klimaathysterica, maar een Trump-fan die het zooitje in de maling nam.

“We hebben nog maar een paar maanden!” riep zij zogenaamd geheel overstuur. Ik was op dat moment al recepten voor het koken van een pasgeborene aan het googelen. Moest er knoflook en rozemarijn bij? Of dienden we het op z’n Indiaas te doen, in een zoutkorst met raita? Hmmm, lekker! En wat zou beter zijn, well done of medium rare? Schrijft zichzelf, zo’n licht en lollig stukkie. Vleugje Roald Dahl erbij en klaar. Maar toen stelde madam ook die tijdslimiet omdat de wereld binnen enkele maanden zou vergaan.

Was de act daarmee voorbij?