De neiging tot mildheid die mij de laatste dagen steeds nadrukkelijker bekruipt is inmiddels het vermelden waard.
Voorbeeld. Ik hoor dat oorverdovende gekrijs over het Corona-lied voor BN’ers van componist Han Kooreneef. En het eerste wat ik denk is: “Wat maakt dat nou toch uit, mensen. Láát ze.”
Onlangs was het mij gegund om de burgermoeder van Amsterdam te ontmoeten. Het gebeurde bij toeval en het genoegen was helaas niet wederzijds. Nadat ik naast mevrouw Halsema en haar man, de roemruchte wapenhandelaar Robert Oey, op het verwarmde terras van café Marcella op de hoek van de Prinsengracht en het Amstelveld had plaatsgenomen, wist het veelbesproken stel niet hoe snel het zich, zonder mij nog een blik waardig te gunnen, uit de voeten moest maken, let wel: met achterlating van een half vol glas bier en een glas rode wijn dat nog voor tweederde was gevuld.
Gek op lijstjes, deze meneer. En helemáál gek op golflijstjes. Zo zoefde onlangs de top-100 van Ierse golfbanen van golfworldtop100.com mijn mailbox binnen. Ik droomde er een hele avond mee weg.
Aan wie ook best wel eens een diepgaand psychiatrisch onderzoek zou mogen worden besteed: de landgenoten, indien traceerbaar, die hun omgeving op de mouw proberen te spelden dat zij aan corona dreigen te sterven.
Is het een OCD’tje, oftewel een Obsessief Compulsieve Stoornis, zoals de dwangneurose tegenwoordig wordt genoemd? Is het ziekelijke aandachttrekkerij van iemand die aan het Syndroom van Münchhausen lijdt? Of is het nog ernstiger?
Negen jaar oud, verliefd op zijn moeder: de Jeppe van 1956. Zijn moeder is een betoverende, donkere vrouw, een Noord-Hollandse uit Noord-Hollandse ouders, maar met de ogen en het haar van de meisjes die na de avondmaaltijd gearmd langs de haven van Pozzuoli flaneren. Overal waar zij loopt, volgt hij haar. Hij is haar enige kind.
Kijk, zó pak je ze aan, die eeuwig klagende rimpelkikkers: „Wees niet veeleisend maar wees blij met wat jullie krijgen. Vanaf morgen gaat iedereen die zichzelf nog kan wassen, zelf wassen!! Geef onze collega’s meerdere keren per dag een dankuwel en een compliment, anders houden zij dit niet vol!! Jullie hebben allemaal de oorlog meegemaakt, wat nu komt is minstens even erg dus AUB heb respect, klaag niet en wij doen ons uiterste best!!!”
Zelfs in het hotelwezen stuitert de coronabal alle kanten op. Van der Valk en Fletcher als tijdelijke zorglocaties: wie had dat durven voorspellen? Het is een initiatief van huisartsen, thuiszorgorganisaties en ziekenhuizen in de regio Limburg. De ziekenhuizen stromen vol met ernstig zieke coronapatiënten. Voor andere hulpbehoevenden, inclusief de coronapatiënten die er minder slecht aan toe zijn, is daardoor steeds minder ruimte beschikbaar. Zij worden nu ondergebracht bij Van der Valk- en Fletcher-filialen.
Kijk, nóg een reden waarom je de zoektocht naar oplossingen voor de coronacatastrofe beter niet in handen van amateurs kunt geven: wanhopig speurend naar bevrijdend nieuws, lees ik voor de zoveelste maal dat het malariamedicijn chloroquine ‘goed kan werken’ en denk ik andermaal: nu echt geen seconde meer wachten, fabrikanten, draai in vredesnaam zo snel mogelijk miljarden van die pillen, maakt me niet uit hoeveel jullie ermee verdienen, bezorg ze tot in alle uithoeken van de wereld en laat iedereen ze slikken.
Het is onprettig toeven op de sociale media dezer dagen. Ik erger mij te pletter aan de hordes die zichzelf al schamperend meer bevoegd achten om over de coronacatastrofe te oordelen dan alle virologen, microbiologen, epidemiologen en andere mensen die ervoor hebben doorgeleerd bij elkaar – en dat zijn er ook tot mijn verrassing heel wat.
Dat is toch wel een groot nadeel van platformen als Twitter en Facebook: de stem van Simon Zeiksnor, onwetend tot in al zijn poriën, klinkt er even luid als die van degenen die wel verstand van zaken hebben.
Dat komt ervan als je nergens voor hebt doorgeleerd: ik geloof deskundigen graag op hun woord. Daardoor raak ik, zeker nu, steeds weer in verwarring.
Klopt, de coronacrisis maakt zelfs voor mij veel duidelijk. Hoe weinig dingen echt belangrijk zijn, bijvoorbeeld. We kunnen zonder de kroeg en het eethuis, we kunnen zonder voetbal, wielrennen en andere sporten, we moeten back to the basics en zie, we leven verder, althans: verreweg de meesten van ons. In een heel andere, minder luxueuze en/of decadente vorm weliswaar, maar toch. Misschien werkt het zelfs louterend.
Te koop aangeboden: papiergeld en munten. Negen biljetten van vijftig euro, dertien van twintig euro, tien briefjes van tien, acht van vijf en een handvol munten ter waarde van exact € 21,65. Totaalwaarde € 871,65. Elk bod van boven € 800 wordt in overweging genomen. Helaas worden alleen pinbetalingen geaccepteerd.
Wel een mietje hoor, die Huffnagel. Waarom opgestapt? Zelf was ik blijven zitten waar ik zat. “Jullie willen het toch zo inclusief en divers mogelijk?” had ik geroepen. “Dit zegt Pride Amsterdam nota bene op zijn eigen website: Pride is een festival om te vieren dat je kunt zijn wie je bent.” En vervolgens had ik ze gewaarschuwd dat ik me zelfs niet zou laten wegslepen door een knokploeg van besnorde sportschoolnichten met harige anabolenlijven, kapiteinspetten en een leerfetisj.
