In het Grote Foute Jongens Boek deel 1 is een hoofdstuk gewijd aan de huisdieren die co-auteur Arthur van Amerongen en ik hebben, dan wel hadden. Hier vertel ik Arthur het deerniswekkende verhaal van de kat Charlie, die op oudere leeftijd door mijn vrouw en mij werd geadopteerd. Lees en huiver.
Op het strand van Egmond ontmoette ik een aardige, oudere mevrouw uit Amsterdam-Noord. Zij herkende mij van mijn portretje in de krant en vertelde prompt haar levensverhaal. Ik dacht dat alle paden die in dit soort gesprekken worden gevolgd al platgetreden waren. Niet dus: ze zette mij met één simpele uitspraak klem. Ik beschreef het gesprek in een paar regels en mailde ze naar A. L. Snijders, een van mijn helden. Tot mijn verrassing citeerde hij het stukje in zijn volgende zkv.
Kijk eens aan, een internationaal corona-ontbijt. Door GeenStijl gefaciliteerd, verzorgen de oude rebellen Rob Muntz en Arthur van Amerongen al wekenlang de online-show Corona Ontbijt TV. Ditmaal was ik er ook voor uitgenodigd. Onder leiding van het illustere duo namen mijn Trouw-collega Sylvian Ephimenco, Ivo Teulings, Henk Bakboord, Yesim Candan en ik het bestaan in het huidige coronatijdperk onder de loep.
Nadat mijn Telegraaf-column van 7 mei op dit blog was geplaatst, kreeg ik niet alleen een compliment van dichteres Elly de Waard (zie Reacties onder die column), maar stuurde zij mij later ook, op mijn verzoek, een gedicht dat zij na de moord op Pim Fortuyn had geschreven. Titel: 'De ballade van de vermoorde politicus'.
Net als deel 2, dat vorig jaar verscheen, bestaat ook het Grote Foute Jongens Boek deel 1 uit een serie dialogen tussen Arthur van Amerongen en mij. Hier het hoofdstuk waarin de circumcisie centraal staat. Het verhaal begint in Buenos Aires en eindigt in een operatiekamer in Alkmaar. Hou je vast!
Negen jaar oud, verliefd op zijn moeder: de Jeppe van 1956. Zijn moeder is een betoverende, donkere vrouw, een Noord-Hollandse uit Noord-Hollandse ouders, maar met de ogen en het haar van de meisjes die na de avondmaaltijd gearmd langs de haven van Pozzuoli flaneren. Overal waar zij loopt, volgt hij haar. Hij is haar enige kind.
Eén, hooguit twee keer per jaar hoor ik muziek waarvan ik onmiddellijk weet dat zij mij lang zal bijblijven. Sergeant Pepper’s Lonely Hearts Club Band van The Beatles, ik noem maar iets. Songs in the Key of Life van Stevie Wonder. Een paar liedjes van Randy Newman en Melody Gardot.
