Nee, ‘t is niet best allemaal. We gaan naar de verdoemenis en dat is natuurlijk nooit prettig. Liever was ik pas op mijn 104de hemelen gegaan, rustig in mijn slaap. Nu gaan we potdorie met z’n allen aan de corona ten onder.
Maar hé, er is een lichtpuntje!
We hoeven tante Mathilde niet meer te zoenen!
Het was niet voor het eerst en vast ook niet voor het laatst. Maar het geschiedde wel en het deed pijn aan mijn oren en ogen: het Europees Parlement gaf Greta Thunberg een staande ovatie nadat zij alles en iedereen weer eens boos op z’n flikker had gegeven in een toespraak.
Ze is 17 jaar inmiddels – wéér een jaartje dichterbij het volwassendom, al moet zij voordat zij die status bereikt nog steeds – neem dat maar van opa aan – een long and winding road afleggen. Zeker in haar asperger-geval zouden optimale bescherming en begeleiding door haar opvoeders en haar gevolg daarbij vereist moeten zijn. Het is helaas geen vanzelfsprekendheid bij dit boegbeeld der klimaatactivisten.
Over vreemde gedachtenkronkels gesproken: lezend over Gökmen T. dacht ik aan professor Smalhout.
Die moet ik uitleggen, neem ik aan. Dr. Bob, zoals ik mijn nog steeds zeer gemiste collega met verwijzing naar de Muppet Show weleens noemde, vroeg mij ooit namens een juridisch blad of ik daar een stuk voor wilde schrijven. Hij had dat zelf een jaar eerder gedaan, was er toen al, in tegenstelling tot zijn gesprekspartner, van overtuigd dat het tot de taken van een columnist behoorde om te trachten de wereld te verbeteren en zei: “Het is belangrijk, jongen. Je kunt er veel eer mee inleggen.”
Zullen we?
Ja, graag. De lust is wederzijds ditmaal. Ik heb zojuist ’One Flew Over The Cuckoo’s Nest’ weer eens gezien. Nurse Ratched doet me zo aan jou denken. Heerlijk!
Wat hebben sommige mannen toch vreemde voorkeuren. Maar ach, wat kan mij het bommen. Genot voor alles. Kom, ik zal je helpen bij het uittrekken van je broek. Ik heb zo’n zin, man!
Hoho, niet zo hard van stapel lopen. Het is 2020, schat. We moeten eerst ons consummeringscontract tekenen.
Wel jammer dat ik van Bruno Bruins niet áchter mijn ellebogen mag niezen. Daar heb ik het, volgens velen. Achter mijn ellebogen bedoel ik. Opvallend veel soldaten van het leger der argumentloze schamperaars van jonkheer Thierry van IJdelstein tot Borealië beweren sinds vrijdag iets van die aard omdat ik het tegen hun verwachting in gewaagd heb te verklaren dat gras groen is.
Maar ja, je kunt niet altijd en eeuwig aan de vooroordelen voldoen. Daarom nies ik voortaan toch maar precies zoals de minister van Medische Zorg & Sport het aanbeveelt: in de binnenkant van mijn elleboog.
Het Barlaeus gaat dus al jaren bij wijze van schoolreisje naar Rome.
Geen nieuws, ik weet ‘t, er zijn zoveel scholen die internationale reizen van dat kaliber ondernemen. Alleen dankzij het feit dat ze bij het Amsterdamse Barlaeus Gymnasium uit corona-angst besloten hebben een jaartje over te slaan maakt het nu wél onderdeel uit van het nieuws. Toch vind ik het een lekker bericht: ik kan eindelijk weer eens de boomer uithangen.
Nee hè. Niet wéér Amsterdams illegalenbeleidnieuws. Ik wil het ook wel eens over andere dingen hebben, ja!?
Zuchtend citeer ik de Telegraaf: “Yogalessen voor illegalen betaald door de belastingbetaler: het kan in Amsterdam. De gemeente heeft in de eerste zes weken van 2020 voor opvang en activiteiten van illegalen al bijna 7 miljoen euro beschikbaar gesteld.”
Schrik niet, mijnheer Van Amerongen: onlangs is een Volkskrant-columnist erin geslaagd mij zachtjes te doen wenen. Nu schiet ik tegenwoordig aanzienlijk sneller vol dan vroeger. Als ik een opa samen met zijn kleinkind eendjes zie voeren gaan de sluizen al open. O, die herinneringen! Het leven heeft met zijn onvoorspelbare wendingen – en de bijbehorende, door de mores opgelegde, tot verdringingsproblemen leidende toneelstukjes – een vat vol tranen van mij gemaakt, dat bij de minste of geringste beweging overloopt.
Hoera, twee spelers erbij op de European Tour! Mijn complimenten, Darius van Driel en Lars van Meijel! H, O, L, L, A, N, D, Holland spreekt een woordje mee!
“De activiteit in de frontaalkwab en de pariëtaalkwab verandert als iemand bewust een leugen vertelt. Dat is te meten met een fRMI-hersenscan”, las ik zojuist over de verbeterde versie van de leugendetector. Onderwerpt men mij aan zo’n test wanneer ik de eerste alinea van dit stukje voorlees, dan zou alleen de tweede zin mij geen problemen opleveren. Bij zin 1 en zin 3 zouden mijn frontaalkwab en pariëtaalkwab op tilt slaan.
Eén, hooguit twee keer per jaar hoor ik muziek waarvan ik onmiddellijk weet dat zij mij lang zal bijblijven. Sergeant Pepper’s Lonely Hearts Club Band van The Beatles, ik noem maar iets. Songs in the Key of Life van Stevie Wonder. Een paar liedjes van Randy Newman en Melody Gardot.
Wat is dat toch op het Mediapark? Vanwaar toch die liefde voor criminelen? Alles wat sjoemelt en knoeit en ons steeds weer boeit. Het zou mij niet verbazen wanneer die tegelwijsheid, als variant op wat dr. Fop I. Brouwer in veiliger tijden altijd tijdens zijn zondagochtendpraatje op de Vara-radio zei, ter verklaring van de thematiek aan de muren der redactielokalen hangt.
Daar kon je op wachten. “Geniaal liedje”, twitterde Henk Westbroek. En wat plakte hij, ongetwijfeld met die diabolische Utrechtse kroegbazengrijns van ‘m, aan deze woorden vast? Een link naar een YouTube-filmpje waarop John Lennon, met Yoko in zijn band, het befaamde Woman is the Nigger of the World ten gehore brengt.
