Na het Ruttetje van woensdag doe ik nu even, met een kleine aanpassing, een Fratertje Venantius (de lezers jonger dan 104 jaar moeten ‘m maar even googelen): “Ja, je bent dan wel columnist, hè, maar je bent toch niet van beton, hè.”
Daar weerklinkt het onmiskenbare geluid van de e-mailnotificatie (in mijn geval de snerpende muziek van de douchescene in Psycho, je moet je thrill toch ergens vandaan halen). “Testers gezocht”, staat er.
En toch ontbrak er een belangrijke maatregel in de coronapakketten der polderlandse golfbanen: "Zelfs ook tijdens non qualifying oefenrondes en onderlinge wedstrijden in welke vorm dan ook, dienen de spelers te allen tijde de stableford-regelgeving in acht te nemen. Het opnemen van de bal zodra er geen punt meer kan worden gehaald is derhalve verplicht."
Een heel enkele keer doe ik wat een Ruttetje zou kunnen worden genoemd: gelijk de premier toen hij RIVM-bobo Jaap van Dissel destijds bedankte iemand zomaar een hand geven. Verstrooidheid wellicht, alzheimer light misschien, wie zal het zeggen.
O ja, de Tour, die is er ook nog. Dat denk ik iedere dag. De Ronde van Frankrijk speelt dit jaar, tot nu toe, een veel kleinere rol in mijn bestaan. De koers interesseert me nauwelijks. Ik weet zelfs niet eens precies in welk gedeelte van dat prachtige land de karavaan zich nu bevindt.
Zin om een variant op ‘Gee, Officer Krupke’ te schrijven: ‘O, wijkagent Wijnen’, als steun in de rug van een Alkmaarse diender. Maar kan dat nog? Ik mag de West Side Story dan een keer of vijftien gezien hebben, ‘t is wél Omroep Max-materiaal. Alleen op de bejaardensoos weten ze nog welke liederen er in die film werden gezongen.
De T is nu eenmaal de T, onze minister van Justitie appte dat zelf ooit naar de burgermoeder van 020, dus ik vraag het gewoon: welke kleurcode zou voor dat bruiloftsgeblunder van Ferdinand Grapperhaus in aanmerking komen?
Hoor ik dat nou goed? De agrariërs en tuinhobbyisten in de provincie Utrecht mogen vanaf dinsdag geen reclame meer voor hun groente, fruit of eieren langs de weg maken? En dat wordt zomaar aanvaard?
Of er verschillen zijn? Nou en of, maar anders dan vroeger. 1. Het Nederlands koninklijk paar moet door het stof omdat ze zich op een Grieks eiland vlak naast een restauranthouder hebben laten fotograferen. 2. De spelers van Bayern München mogen elkaar na afloop van de eindstrijd van de Champions League in Lissabon ten overstaan van honderden miljoenen kijkers straffeloos aflebberen.
Hoe nu, zonder dat er meteen ergens ’OK Boomer’ wordt geroepen, een opmerking overigens die wegens een onthutsend gebrek aan originaliteit tot onmiddellijke ontneming van alle burgerrechten zou moeten leiden, hoe nu te reageren op zo’n interview met Chris van den Berg?
Het moment is daar. Ik ben mevrouw Van der Wende geworden. Rina van der Wende. Mijn man heet Rinus, is net zo toegewijd en zegt altijd hiero en daro.
Een demo op de Dam? Niet doen. Verdring alsjeblieft, al is het maar voor één keer, die eeuwige verongelijktheid. Hier en daar weerklinkt reeds ‘Ja maar hunnie dan’. Een zwaktebod. Net als: ‘Waarom wel Nederland op z’n kop vanwege de dood van een Amerikaanse crimineel en niet vanwege de laffe moord op een onschuldige landgenoot’.
