Rob Hoogland – Telegraaf 18 maart 2021

Lang leve Lale, lang leve Nederland

Danig beïnvloed door de Lale Gül-affaire – jazeker, ik steun haar eveneens – dacht ik aan Reçep Tayyip Erdogan toen Hugo de Jonge bij het stembureau terug naar huis werd gestuurd omdat hij zich met een verlopen paspoort wilde identificeren.

Ik verplaatste dat stembureau in gedachten van Rotterdam naar Istanboel en wisselde De Jonge in voor Erdogan (iedereen schampert maar over Hugo Bloemschoen, maar als ik tussen die twee moest kiezen wist ik het wel). En dus zag ik daar niet de Nederlandse minister van Volksgezondheid arriveren, maar de despoot van Turkije die door liefst 70% van de Nederturken wordt aanbeden.

Rob Hoogland – Telegraaf 16 maart 2021

Ik ben volkomen overkaagd

Van de opbrengst betalen ze mij ook, bij de T die nu eenmaal de T is, dus laat ik het voor alle zekerheid maar voorzichtig formuleren: er maakten zich enige lichte gevoelens van ongemak van mij meester toen ik maandag een paginagrote advertentie van D66 in mijn krant ontwaarde, waarin Sigrid Kaag onze lezers toesprak.

“Mijn aanwezigheid op deze plek in uw krant zal u wellicht verbazen “, sprak mevrouw, voordat ze alle bevolkingsgroepen waarbinnen de T in haar ogen weleens zou kunnen worden gelezen, iets waarvan zij volgens mij tot voor kort geen enkel idee had, op een hoop veegde en in één adem door als electoraal geschikt voor D66 verklaarde.

Hoeveel weerzin moest zij daarbij overwinnen?

Rob Hoogland – Telegraaf 13 maart 2021

Hoe Thierry tot leven werd gewekt

Kogels zijn vaak dodelijk, maar de blauwe bonen die Martijn Koning op Thierry Baudet afvuurde brachten het slachtoffer juist weer tot leven: zeteltje of twee erbij voor het Forum, schat ik.

Terug naar donderdagavond, naar Jinek, waar de kijkers een hoogst merkwaardige western-scène te zien krijgen, niet uit mijn favoriete cowboyfilm The Good, The Bad and The Ugly helaas omdat The Good in geen velden of wegen is te bekennen.

The Bad bepaalt het eerste beeld. Vooral door eigen toedoen, in het voorafgaande uur, waarin hij zichzelf zoals gebruikelijk met even kansloze als bizarre verweren tegen de aanvallen op hem steeds meer in het nauw bracht, is hij zojuist zwaar gewond van zijn paard gekukeld. Hij ligt languit op de stoffige grond en op de achtergrond sterven de mondharmonicageluiden van Ennio Morricone reeds langzaam weg.

Verklaring? Wij zijn zelf van de straat

Er ligt een bijzonder boekje op mijn bureau. De titel is Van straathond naar huishond en het is geschreven door Nancy van Oosterhout, een Brabantse docente die er tientallen mensen voor interviewde. Ik had het jarenlang niet ingekeken en word nu door emoties overmand. Net als BN’ers als Natasja Froger, Sjuul Paradijs en Nelly Frijda staat uw oude penvriend u er ook in, mijnheer Van Amerongen. Gefotografeerd met een kerngezonde, dolblije Bavink.

We zijn zes jaar verder en het gaat niet meer zo goed met mijn inmiddels dertienjarige hond. Ze dementeert. Overdag slaapt ze, ‘s nachts wordt ze door onrust geplaagd. Ze is verward en gedesoriënteerd. Waar ik haar mand ook deponeer, binnen een mum van tijd begint ze te hijgen, te piepen, te janken en te blaffen. Trappie op trappie af, bovendien. Op houten treden en vloeren, dus dat getrippel is overal hoorbaar. Het gaat ten koste van haar én van mijn nachtrust.

Rob Hoogland – Telegraaf 11 maart 2021

“Ik is zielig!” piepte Meghan

Eerst Meghan, toen Ank Bijleveld, pfff. Een mens kan veel hebben, maar niet alles. Geloof het of niet: ik ben een mens en gekwetste hedendaagse vrouwenzielen doen mij nu eenmaal vaak kreunen en steunen.

“Ik is zielig!” piepte Meghan nota bene slechts enkele jaren nadat haar nieuwe schoonfamilie 32 miljoen euro aan haar bruiloft had gespendeerd. “Mark luistert niet naar mij!” riep de minister van Defensie nota bene na vier jaar olijke innige samenwerking met de minister-president.

Beide keren schudde ik meewarig het hoofd.

Wat is dat toch bij mij? Misogynie? Betamannelijkheid? Of gewoon gezond verstand? Vertel het mij, Jeffrey Wijnberg. Ook omdat ik ver weg maar toch zo dichtbij nog steeds – ze is potdorie al 14 jaar dood – de stem van mama hoor.

Rob Hoogland – Telegraaf 9 maart 2021

Kom je, lief kiesdrempeltje?

Waar blijf je toch, lief kiesdrempeltje van me? Ik verlang zo naar je. Ik zie door de bomen het bos niet meer en alleen jij kunt dat probleem oplossen. Desnoods doen we het op z’n Duits. Of op z’n Belgisch, wat kan mij het bommen. Alles beter dan dit.

Klopt, ze maken nog steeds beter bier dan ons, de Duitsers en de Belgen. Voor een Steak vom Schweinerücken mit Pfifferlingen und Champignons in Rotweinsoße rijd ik desnoods twee uur om, net als voor een pannetje Vlaams stoofvlees met friet. Toch maakt zich geen onbeheersbare jaloezie van mij meester wanneer ik het totale maatschappelijke doen en laten van onze ooster- en zuiderburen met dat van ons vergelijk.

Maar ja, zij hebben wél een kiesdrempel.

Rob Hoogland – Telegraaf 6 maart 2021

Sorry gemberpotje, sorry, sorry!

Dat we hard op weg zijn naar het einde is nu wel duidelijk. De vraag is: hoe houden we het in de tijd die ons rest nog een beetje plezant? We kunnen, tot de boel explodeert, wel in een hoekje gaan zitten kniezen, maar daar schieten we niks mee op.

Het begon met een Grote Knal, het zal er binnenkort ook mee eindigen en helaas zijn er reeds voorschokjes van die tweede knal geregistreerd. Ik noem interview numero 79.897 met Sigrid Kaag. “De levenshouding van de Rotterdammers past naadloos bij de politiek van D66”, zei madam. Is dit geen schoolvoorbeeld van groepsbelediging? Je zult maar Rotterdammert zijn!

Wat verder te denken van deze nog veel hevigere voorschok: het totale ontbreken van politieke reacties, op enkele voorspelbare na, op het rapport Grenzeloze Verzorgingsstaat van onder andere onderzoeker Jan van de Beek. Daarin staat dat de immigratie ons vanaf 1995 netto 400 miljard kostte en dat daar, als we zo doorgaan, de komende 20 jaar 600 miljard zal bijkomt.

Rob Hoogland – Telegraaf 4 maart 2021

Nog nooit zoveel mededogen

Pardon? Of ik ook een biertje zou hebben besteld op dat illegale, wel heel tijdelijk geopende Bredase terras? Nee, natuurlijk niet. Ik ben een standvastig man. Afspraak is afspraak, principes zijn principes.

Doe even normaal zeg. De volksgezondheid staat dezer dagen voorop en hoe hard er hier en daar ook gegild en gekrijst wordt, we moeten met z’n allen zo lang mogelijk bereid blijven om daar offers voor te brengen.

Nee, echt hoor.

Ik zou het gewoon bij een kop koffie hebben gehouden.

Rob Hoogland – Telegraaf 2 maart 2021

Lang leve de avondklok

Dit gaat mij moeite kosten, grote moeite. Ik neem definitief afscheid van een bestaan dat mij dierbaar was. Maar het besluit is genomen. Veel te lang luisterde ik naar mijn hart en negeerde ik mijn hersenen – als daar nog iets van over is. Daarom zeg ik het nu klip en klaar: als de avondklok straks wordt opgeheven, handhaaf ik ‘m persoonlijk.

Ik heb het overwogen, om mijn oude leventje straks weer op te pakken. Ik heb het serieus overwogen, zojuist nog toen ik toevallig de vrouw van mijn beste vriend even sprak. En laten we wel wezen: die slemp- en vreetpartijen met je vrienden hebben ook iets. Om zeven uur, half acht ‘s avonds je maten en hun aanstaande exen ontvangen voor een uitgebreide borrel. Een gangetje of vijf, zes dineren, waarbij tegen het opdienen van het dessert zo’n beetje alle wereldproblemen zijn opgelost. En daarna uiteraard, tot het ochtendgloren, ontelbare veel te volle glazen cognac c.q. calvados c.q. armagnac of gewoon nóg drie flessen Valpolicella.

Rob Hoogland – Telegraaf 27 februari 2021

Geen fouten, toch een 5

Maarten Stekelenburg een 5? Mais non! Dáár moeten we het eens over hebben. Ik bedoel, ik kan mijn AK-47 wel op de genante oogkleppenarrogantie, de huiveringwekkende zelfgenoegzaamheid en de totale incompetentie van de hedendaagse progressieve polderlander blijven richten, maar op een gegeven moment krijg je dan toch het gevoel dat je kogels op een zandzak afvuurt.

Panem et circenses, zei Juvenalis niet voor niets. Brood en spelen. Dat moest je volgens hem het volk geven en daarom laat ik, hoezeer hun recente uitlatingen mijn tenen ook doen krommen, Femke H. en Geert M. ultralinks liggen. Maarten Stekelenburg kreeg van France Football een 5 voor zijn optreden als Ajax-doelman tegen Lille en dat slaat echt nergens op.

Rob Hoogland – Telegraaf 25 februari 2021

Rechts Kojak, links Einstein

Ruzie kon je het niet noemen. Althans, die mening was ík toegedaan. De meubels bleven staan en er vloog geen glaswerk door de huiskamer. Dan is het voor mij geen ruzie, klaar. In mijn ogen was het slechts een echtelijk lockdownmeningsverschilletje.

Het ging zoals het altijd gaat tussen ons: de periode van ijzingwekkende zwijgzaamheid na het stormpje nam hooguit een half uur in beslag. Al werd er toen, zo besef ik nu, wél van de gewoonte afgeweken: niet ik verbrak de stilte, maar zij. Dat had mij wakker moeten schudden. Denkend aan de spectaculaire ineenstorting van het kaartenhuis dat Herstel NL heet zat ik zo lekker weg te dromen dat ik niet alert genoeg was.

Ze betrad mijn schrijfhok, streek met haar hand door mijn haar en zei: “Zand erover, schat. Afgesproken?”